Νάδα

Τὴν Τετάρτη, οἱ τρομοκράτες ἔμειναν σπίτι τους. Ωστόσο, ἡ Βερονίκ Κὰς ἔβγαλε ἀπὸ τὸ γκαράζ τῆς ἀγροικίας τὸ σκουριασμένο Ντωφίν της καὶ ξεκίνησε νὰ κάνει ψώνια. Ἀγόραζε ἀπὸ δῶ ἕνα κιβώτιο μπίρες καὶ δύο κιβώτια μακαρόνια, ἀπὸ κεῖ πέντε κιλὰ πατάτες κι ἕνα χοιρομέρι, ἀλλοῦ κρασί, κονσέρβες κρέατος, ἀλλοῦ πάλι κάτι ἄλλο, κι οὕτω καθεξῆς. Ἐπέστρεφε κάθε φορὰ στὴν ἀγροικία γιὰ νὰ ξεφορτώσει. Τὰ φρέσκα προϊόντα στοιβάζονταν στὴν κατάψυξη, τὰ ὑπόλοιπα ἔπαιρναν θέση στὸν παλιὸ στάβλο.

Τὴν Πέμπτη, κανεὶς δὲν ἔκανε τίποτα. Ὁ Τρεφαὶ ἦταν ξαπλωμένος στὸ δωμάτιό του, κάπνιζε ἀδιάκοπα, ὁ χῶρος ἀπέπνεε δυσοσμία, κρύο καπνό, ζεστὸ καπνὸ καὶ ποδαρίλα· ὁ νεαρὸς ἄντρας εἶχε μούσι τριῶν ἡμερῶν. Ἔτρωγε τὰ νύχια του. Προσπαθοῦσε νὰ διαβάσει ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφερνε. Σηκώθηκε μία φορὰ γιὰ νὰ πάρει τηλέφωνο τὸν Μπουεναβεντούρα, τὸ ἔκλεισε ὅμως προτοῦ τελειώσει νὰ σχηματίζει τὸν ἀριθμὸ τοῦ Ξενοδοχείου «Λονγκβάς».

Τὴν Παρασκευή, ἡ ὁμάδα κομάντο τῶν ἀναρχικῶν-τρομοκρατῶν ἀπήγαγε τὸν πρέσβη τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν.

– Ἔτσι λοιπόν, πηδήχτηκε τελικά, παρατήρησε ὁ Μπουεναβεντούρα, ποὺ συχνὰ συνέχιζε τὶς ἰδέες του μ' ἕναν τρόπο ἀνυπόφορο.

Ἅρπαξε τὸ μικρόφωνο, πάτησε τὸ κουμπὶ τῆς ἠχογράφησης καί, ἐνῶ ἡ ταινία ἄρχιζε νὰ ξετυλίγεται, ἔμεινε γιὰ μιὰ στιγμὴ ἀκίνητος, μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό. Το πρόσωπό του συσπόταν ὅπως ἔκανε νωρίτερα, τὸ ἀπόγευμα, μέσα στὴν μπανιέρα.

–Ἔκανα λάθος, εἶπε ξαφνικά. Ἡ τρομοκρατία τῆς ἄκρας Ἀριστερᾶς κι ἡ τρομοκρατία τοῦ κράτους, παρότι τὰ κίνητρά τους δὲν μποροῦν νὰ συγκριθοῦν, εἶναι τὰ δύο σαγόνια τοῦ...

Δίστασε.

…τῆς ἴδιας παγίδας γιὰ ἠλιθίους, ὁλοκλήρωσε κι ἀμέσως συνέχισε. Τὸ καθεστὼς ἀμύνεται φυσικὰ ἔναντι τῆς τρομοκρατίας. Ἀλλὰ τὸ σύστημα δὲν ἀμύνεται, τὴν ἐνθαρρύνει, τὴ διαφημίζει. Ὁ ντεσπεράντο εἶναι ἕνα ἐμπόρευμα, εἶναι συναλλαγματικὴ ἀξία, ἕνα πρότυπο συμπεριφορᾶς ὅπως ὁ μπάτσος ἢ ἡ ἁγία. Τὸ κράτος ὀνειρεύεται ἕνα τέλος φρικιαστικὸ καὶ θριαμβευτικό μέσα στὸ θάνατο, μέσα σ' ἕναν ἀπολύτως γενικευμένο ἐμφύλιο πόλεμο ἀνάμεσα στὶς ὁρδὲς τῶν μπάτσων καὶ τῶν μισθοφόρων καὶ στὶς ὁμάδες κομάντο τῶν μηδενιστῶν. Τέτοια εἶναι ἡ παγίδα ποὺ στήνεται στοὺς ἐξεγερμένους, καὶ πιάστηκα κι ἐγώ. Καὶ δὲν θά 'μαι ὁ μόνος. Κι αὐτὸ μοῦ τὴ δίνει ἄσχημα.