BAR ITALIA

Παρατηρώ το πλήθος πίσω από το μεγάλο τζάμι του Alibus. Σκέφτομαι ότι η Νάπολι δεν είναι μια καλά τακτοποιημένη πόλη, όπως το Μιλάνο, για παράδειγμα, ή η Μπολόνια. Εδώ βασιλεύει το χάος και η τυχαιότητα. Από το χάος βέβαια ξεπήδησε ο κόσμος, έτσι δεν έλεγαν οι Έλληνες; Δεν ξέρω ακόμη ότι σε λίγες μέρες, σε κάποιο θερινό σινεμά της Αθήνας, μαζί με τον Τζόυς θα πάω να δω για δεύτερη φορά την αξεπέραστη ταινία των αδελφών Ταβιάνι με αυτόν ακριβώς τον τίτλο: Kaos. Και στο ποτό που θα πίνουμε μετά, εγώ θα αναπολήσω για μια στιγμή όλη αυτή την αδιανόητη ακαταστασία που βασιλεύει στη Νάπολι, την κίνηση των πεζών και των αυτοκινήτων στους δρόμους, τα πλοία που πηγαινοέρχονται στο λιμάνι, τις βέσπες που τις καβαλάνε τρία-τρία τα χαμίνια της γειτονιάς, το μπακάλικο του φωνακλά μετανάστη, την Αφροδίτη της Πομπηίας με το κοχύλι και την Αφροδίτη του Πιστολέτο με τα κουρελάκια, τους κήπους και τα μποτοξαρισμένα χείλη στο Κάπρι, τα καντηλάκια των καθολικών στις κόγχες και τις εικόνες του Ντιέγκο Μαραντόνα με φωτοστέφανο στους τοίχους, τα Άπερολ και την μπίρα Περόνι, την ισπανική γειτονιά και την απέραντη ομορφιά όπως την αντικρίζεις από το Posillipo, όλη τη φασαρία και τη μυρωδιά των δρόμων και των ανθρώπων, και θα σκεφτώ πόσο θα ταίριαζε στην πόλη αυτή, το βράδυ, που όλα καταλαγιάζουν και όλα σεληνιάζονται, το τραγούδι του Νικόλα Πιοβάνι «Mal di luna» όπως το τραγουδάει στη βάρκα, κάτω από το φως του φεγγαριού, ο όμορφος Σάρο πηγαίνοντας να βρει την Σιντόρα με τον πόθο να του καίει τα σωθικά αλλά που ποτέ δεν θα τον σβήσει.