Ματαδόρ

Αποφασίζω να κάνω μια μικρή παράκαμψη προς την Ερμού. Γύρω μου, Γιαπωνέζοι, κυρίως, τουρίστες, άλλοι με το κινητό στο χέρι κι ανοικτό GPS, άλλοι με χάρτες. Δεν ακούς ελληνικά αυτές τις μέρες. Αρκετοί από δαύτους έχουν συγκεντρωθεί στον Μπαϊρακτάρη. Ανάμεσά τους, δύο ζευγάρια λαϊκών, όμοιοι με εκείνους που χαλούσαν την αισθητική σου σε άλλες χώρες. Βερμούδα μπαλόνι, μπλούζα πανέρι, φθηνά παπούτσια. Λαϊκά κορίτσια και οι τυλίχτριες, μου θύμισαν ΚΤΕΛ, με τα βρισίδια τους, τα παρατεταμένα «αααα» και «εεεε», που μπορεί να υποκρύπτουν τρία ρήματα ταυτόχρονα.

Αυτός είναι ο λαϊκός κόσμος. Δεν είναι μια εξωραϊσμένη συμμορία αγγέλων. Έχουν γωνίες και ελλείμματα οι άνθρωποί του, σάρκα και κόκαλα. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να μένουν στη ζώνη του υπαλλήλου, το προσπαθούν, αλλά η κοινωνική κινητικότητα είναι παραμύθι αρχαίο. Οι περισσότεροί τους, από το Παλέρμο ως την Αθήνα, κι από τη Νάπολη ως τη Μασσαλία, πίνουν Κόκα-Κόλα, κάθονται σε πλαστικές καρέκλες, ρουφάνε τον ίδιο καφέ, βρέξει-χιονίσει, σφίγγουν τα δόντια, τρώνε με μπουκωμένο στόμα και βρίζουν συχνά (μην εμπιστεύεσαι ποτέ ανθρώπους που δεν βρίζουν). Αλλά βρίσκονται εδώ, μόνιμα εδώ. Πονάνε, μετράνε την κούραση του διπλανού, χαμογελάνε αθώα ή πονηρά, για κάποιον λόγο, ψήνουν δεύτερη φορά ψωμί, για εσένα που τους πήγες το πιάτο, γιατί έχουν μετρήσει τον πελάτη. Τα κορίτσια εδώ σκάνε χαμόγελο, και μόνο επειδή τα ρώτησες εάν αντέχουν, με τόση ζέστη. Και συνεχίζουν. Πάντα συνεχίζουν.